Modern Firavunlar ve Kayıp Yusuflar

   Toprak suskun, gökyüzü küskün. Yağmur yağıyor ama bereket getirmiyor. Çocuklar doğuyor; neşeyle değil, eksik bir umutla. Kuşlar bile yönünü kaybetmiş, göç etmiyor artık. Bu dünya, bir zamanlar yaşamın filizlendiği yerken, şimdi sessizce çürüyen bir sahneye dönüşmüş durumda.

   Şehirler betonla boğulmuş, vicdanlar ekranlara hapsolmuş. İnsanlar konuşuyor ama kimse dinlemiyor. Her söz, bir başka yalanı örtmek için söyleniyor. Gerçek, artık sadece sessizlikte yankılanıyor. Camiler dolu ama kalpler boş. Dualar ezberlenmiş, gözler gösterişte. İbadet şekle indirgenmiş, ahlak tabelaya yazılmış. İman, bir kimlik kartı gibi taşınıyor; ruhun değil, bedenin bir parçası olmuş.

   Bir zamanlar Yusuf kuyudan çıkardı. Umut vardı, kurtuluş mümkündü. Şimdi herkes kendi kuyusunu kazıyor. Firavunlar artık saraylarda değil; her evde bir taht var, her kalpte bir kibir. İnsan, kendi egosunun esiri olmuş. Kadın ve erkek namazda ayrılıyor ama aynı sofrada haramı bölüşüyor. Mevlitte gözyaşı dökenler, düğünde sınırları aşıyor. İnanç bir dekor, yaşam bir gösteriye dönüşmüş.

   Zina normalleşmiş, yalan kutsanmış. Hakkı savunanlar dışlanıyor, iyilik reklam malzemesi olmuş. Kötülük, algoritmalarla besleniyor; ekranlar karanlığı büyütüyor. Ve biz, Filistin’e sessiziz. Bir çocuk taş atarken vuruluyor, biz ise indirim kuponu peşindeyiz. Vicdan, artık alışveriş sepetinde kaybolmuş.

   Bu çağda Firavunlar modernleşti, Yusuflar kayboldu. Ama belki de bu yazı ve sessiz feryadımız bir kuyunun dibinden yükselen ses olur. Belki de bir gün, yeniden bir Yusuf çıkar karanlıktan. 

   Ve biz, o sesi duymayı başarırız. Özgür FİLİSTİN, Gazze HÜR…

                                                                                                                                                     Yazan Nail ÇELİK